Affinity Suite cs742

Kwintetowa improwizacja na trzy instrumenty strunowe, saksofon i perkusj? doprawdy udanie konsumuje swój tytu?, który mo?emy do?? swobodnie (!) t?umaczy? jako Suit? Pokrewie?stwa. Tutaj stara si? ona bowiem ??czy? swobodn? kameralistyk? z otwartym, w pe?ni improwizowanym jazzem, któremu wcale nie jest zbyt daleko do statusu free jazzu. Narracja budowana cierpliwie, ale raz za razem nap?dzana jazzowym drive’em perkusji, tudzie? masywnym brzmieniem kontrabasowego pizzicato, udanie za? tonowana kameralnym tembrem altówki i wiolonczeli. Tym, który stoi w tej narracji prawdziwym okrakiem zdaje si? by? saksofonista. ?wietnie znamy jego umiej?tno?ci asymilacji w ka?dych warunkach scenicznych, nie dziwi nas zatem, i? w dziele konstruowania pokrewie?stw mi?dzygatunkowych ma on wyj?tkowo du?o do powiedzenia. Przy okazji zauwa?my, i? w przypadku altowiolinisty Ernesto Rodriguesa, Affinity Suite jest by? mo?e jedn? z najbardziej ognistych i dynamicznych p?yt, jakie kiedykolwiek nagra?. Pozosta?ym czterem muzykom do jazzu jest ca?kiem blisko, zatem nasze tropy gatunkowe wydaj? si? by? trafione.
Na pocz?tek arty?ci serwuj? nam drobn? strunow? rozgrzewk?. Obok le?y skulony saksofon, a na werblu i tomach dziej? si? mikro zdarzenia. Zawieszona w pró?ni kameralna narracja przypomina spacer go?? stop? po zroszonej porannym deszczem ??ce. Klecona ze small talks paj?czyna interakcji z ka?d? p?tl? zag?szcza si?. Ka?dy instrument dok?ada swoje i rozhu?tane chamber zaczyna odnajdywa? pierwsze post-jazzowe podpórki. Gdy tempo ro?nie, ci??ar improwizacji przesuwa si? ku atrybutom bardziej jazzowym. Po dziesi?tej minucie muzycy wracaj? do kameralnych zachowa?. Kontrabas przechodzi w tryb arco i wraz z altówk? i cello zaczyna budowa? d?ugie, g??boko oddychaj?ce frazy. Saksofon bez wahania wchodzi w zastan? estetyk?. Nowa intryga, budowana po nied?ugim czasie niemal bez udzia?u instrumentów strunowych, pe?na jest mroku i dramaturgicznego zaniechania. Powrót smyczków reinkarnuje stan mi?dzygatunkowego rozkroku. Zdaje si?, ?e wszyscy muzycy w tym stanie czuj? si? wy?mienicie! Kolektywna decyzja o poszukiwaniu drobnego wzniesienia wydaje si? w tym momencie wyj?tkowo trafiona. Fina? pierwszej improwizacji skrzy si? wy??cznie dobrymi emocjami.
Drug? histori? inicjuj? wy??cznie strunowce. Pi?owanie gryfów i chrobot dr??cych pude? rezonansowych, to pierwsze przejawy zdarze? fonicznych. Introdukcja wydaje si? nad wyraz d?uga, cierpliwa, a samo wej?cie w stan narracji saksofonu i perkusji dzieje si? niemal bezszelestnie. D?wi?ki klej? si? teraz do siebie wyj?tkowo zwinnie, a improwizacja osi?ga stan chamber-jazzu i ?apie niemal taneczn? dynamik?. Akcj? buduj? teraz bracia Lencastre, ale jest ona udzia?em wszystkich artystów zgromadzonych w studiu nagraniowym. Trzecia improwizacja tak?e rodzi si? na gryfach wiolonczeli, altówki i kontrabasu. Pizzicato & arco in chamber suspens! Po nied?ugiej chwili saksofon zaczyna formowa? drobne drony, a w tle rozb?yskuj? perkusjonalne ?wiecide?ka. Ka?dy z muzyków buduje tu swoj? opowie??, ale wszystkie one wchodz? ze sob? w udane interakcje. Przez moment prym wiedzie altówka, ale do?? szybko przypomina sobie o kolektywnej konstytucji tego spotkania. Narracja nie szuka na razie ?adnych wzniesie?, p?ynie szerokim, efektownym korytem przeró?nych zdarze?. Tempo wzrasta jakby mimochodem, niesione ?piewem saksofonu i nerwowymi podrygami kontrabasu i perkusji. Cello i viola dok?adaj? urocze ornamenty. Nim jednak arty?ci zwie?cz? swoje dzie?o, proponuj? nam do?? zaskakuj?ce spowolnienie. Post-dynamika ostatniej fazy nagrania zdaje si? by? wyj?tkowo rozhu?tana, rwana, nawet nerwowa, zdobiona wszak?e wyj?tkowo urokliwymi zdarzeniami strunowymi. Andrzej Nowak (Spontaneous Music Tribune)

Gravada ao vivo na SMUP em Outubro passado, esta “suite de afinidade” foi executada por Ernesto Rodrigues na viola de arco, José Lencastre no saxofone alto, Miguel Mira no violoncelo, Hernâni Faustino no contrabaixo e João Lencastre na bateria. E é a profusão de cordas que primeiro se sente, um intrincado entrelaçado de vibrações que compõem a reverberante teia tecida neste registo.
Num luminoso limbo algures entre as dinâmicas da música livre e improvisada e a abstracção de uma certa composição erudita e contemporânea, evolui esta suite tripartida que se estende por mais de 50 minutos de vigorosa interacção instrumental. A primeira peça denota uma certa urgência parecendo propulsionada pelo diálogo do violoncelo e da viola de arco, com o contrabaixo em registo pontilhado e a bateria, inicialmente muito discreta, a oferecer sombreados via escovas, antes de se fragmentar numa mais incandescente fase do tema. Sobre tudo isso, o saxofone vai largando curtos arremedos, frases soltas, como pingos de cor pollockianos em tela disposta no chão. A primeira – e mais longa – parte da suite vive de avanço e recuo em espiral de intensidade, um verdadeiro vórtice que nos atrai para o seu centro. 
São as cordas vibradas com arco que introduzem e dominam a segunda parte – a mais “breve” (ainda assim com quase 12 minutos) –, feita de contenção sobre a qual o saxofone desenrola figuras circulares. A última secção da suite arranca com pulsar de contrabaixo, um quase drone da viola e sopro lento que emana do silêncio e produz uma suave brisa a partir do saxofone. Um “nevoeiro” textural que nos envolve como um manto e se vai tornando mais denso, oferecendo a Lencastre a dianteira durante boa parte do tema que depois desagua no quase silêncio apenas entrecortado pelas abstractas figuras com que as cordas resolvem a suite. 
Esta música é sempre excitante porque imprevisível, porque rica texturalmente, porque executada por um conjunto de músicos que se entendem e se escutam mutuamente, procurando sempre um lugar discreto num quadro mais vasto. Bonito. Rui Miguel Abreu (Rimas e Batidas)

"Affinity Suite" is by a super-quintet with Ernesto, Miguel, José and João, and Hernâni. The play an "Affinity Suite" in three movements. The music is amazingly free jazz oriented and amazingly expressive in comparison
to typical Rodrigues family output. This is mostly to the phenomenal work of Lencastre family, in fact. But, the cello work of Miguel Mira and the double bass support of Hernâni Faustino are also decisive for the overall sound. Maciej Lewenstein

A chamber jazz quintet orchestrated for three strings, saxophone and percussion from Ernesto Rodrigues on viola, Jose Lencastre on alto saxophone, Miguel Mira on cello, Hernani Faustino on double bass and Joao Lencastre on drums, technically advanced collective playing that simmers with an underlying jazz fire unique to many of Rodrigues' groupings. (Squidco)