The sage Flower cs746

Muzycy przygotowali tu dla nas jedena?cie kompaktowych rozmiarów improwizacji. W ka?dej z nich decyduj? si? na inne techniki wydobywania d?wi?ku, ale w obr?bie tej samej ods?ony staraj? si? stosowa? podobne metody i generowa? narracje, którym niedaleko do zdarze? imitacyjnych. W utworach pierwszym i ósmym arty?ci maj? w d?oniach smyczki i buduj? p?ynn?, na po?y ambientow? narracj? dronow?. Niedaleko jest im wtedy do ciszy, a jako?? samej ekspozycji karze stawia? te dwie improwizacje na czele orszaku najbardziej udanych momentów nagrania. Z kolei druga, trzecia, pi?ta i dziewi?ta opowie?? maj? w obie du?o progresywnej mechaniki – uderzania w struny, ich rozci?gania, ugniatania i dewastowania, innymi s?owy - sprawiania, by d?wi?ki instrumentów brzmia?y nad wyraz bole?nie. Agresywne, kanciaste frazy tworz? tu urokliwy ba?agan akustyczny, a nieustanne preparowanie d?wi?ków budzi niekiedy post-industrialne skojarzenia. Inaczej rzecz si? ma w czwartej cz??ci – tu króluje minimalizm, cisza i pojedynczy d?wi?k, który zawsze jej reakcj? na d?wi?k partnera. W szóstej cz??ci muzyków rozpiera kameralny temperament. Najpierw g??boko barokowe cello, potem gitara, która efektownie szele?ci. W siódmej cz??ci pachnie bluesem, który nie znajduje jednak drogi wyj?cia. Z kolei w cz??ci dziesi?tej struny obu instrumentów wydaj? si? by? wyj?tkowo grube, t?uste, nasi?kni?te smarem. D?wi?ki nadymaj? si? suchym powietrzem i zaczynaj? by? agresywne. Emocje skacz? teraz ku górze, a pióro recenzenta wraz z nimi. Fina?owa narracja winna gasi? rozbudzone nami?tno?ci i tak dzieje si? w rzeczy samej. Muzycy ?l? sobie wzajemnie imitacyjne riffy, przedzielane warstwami ciszy. Cello zdaje si? bezcze?ci? idee chamber, gitara bluzga rockowymi smugami cienia. Andrzej Nowak (Trybuna Muzyki Spontanicznej)

Een paar dagen later zat Serries met de Portugese cellist Rodrigues in de studio voor de opnames van ‘The Sage Flower’. Een prachtige en op sommige momenten bijzonder heftige set. Neem bijvoorbeeld het onstuimige ‘Punctuation Marks’, waarin we Serries en Rodrigues krachtige klanksalvo’s horen afvuren, waarbij we de indruk krijgen meer te horen dan een archtop gitaar en een cello, iets dat geenszins het geval is. Op andere momenten schurken we aan tegen de stilte, klinken als in ‘Bloom’ louter wat losse aanslagen die alle tijd krijgen om in de ruimte op te lossen. Over het algemeen spelen ritme en melodie in dit soort muziek een vrij kleine rol, in ‘Dandellion’ en ‘Stochastic Regions’ heb ik deze dan ook niet gehoord, maar het begin van ‘The Woody Stems’ vormt één van de uitzonderingen, zowel ritme als melodie klinken hier, al is het wel van korte duur, in het verdere verloop zoeken de twee weer de abstractie en is structuur ver te zoeken. Ook in het vrij korte ‘A Palm’ klikt een structuur die we voorzichtig als melodie kunnen definiëren. In ‘Landing II’ rijzen de klanken op boeiende wijze op uit de stilte, we horen duidelijk Serries, in de weer met zijn e-bow, terwijl Rodrigues op de achtergrond een mooi patroon op zijn cello ten gehore brengt. (nieuwenoten.nl) 

The Sage Flower is a collaboration between Berlin/Lisbon cellist Guilherme Rodrigues and Belgian guitarist Dirk Serries. As far as I can tell, it seems to be their first recorded collaboration together, or at least their first duo. This is somewhat surprising given both musicians' continued prolificity and their dedication to plumbing the atonal, amelodic and, especially for Rodrigues, the understated extremes of music. Then again, maybe this just meant their paths would have had to have crossed eventually. In this case, that eventuality came at a studio in Anderlecht, Belgium in March 2022.
This is, indeed, a studio recording and has that studio crispness. For collaborations under these conditions, wherein the musicians presumably engage in spontaneous compositions, that lack of an audience and urgency can sometimes drag. In this specific case, Rodrigues and Serries combat that pull through recording primarily short vignettes intermixed with a couple of longer pieces. Of the eleven tracks, just two top 6 minutes. That approach works wonderfully. It gives these two seasoned musicians the chance to pursue multiple directions that may or may not fit together into just one or two extended takes. The emphasis is less on development (though the longer tracks such as "Woody Stems", Unfold, and Punctuation Marks are the most engaging) and more on experimenting with techniques. Even when the music has extended potential, as in the soundsculpture "Landing III", they lean in just until the music could start to turn stale. Then, they stop. That seems to open Serries and Rodrigues, both of whom have a history of laying out long, deep and gradualist numbers, to fractured, clattery and more aleatory realms that they need not prolong for the sake of the long-form. Sometimes, it just takes a ditty — however warped, angular, entwined and clattery — to make a statement.
The Sage Flower captures Rodrigues and Serries in prime form. Both musicians are dauntless in their music making and their collaborations. As above, maybe this collaboration was bound to happen. It certainly is worthwhile and has already flowered into a quartet release with Ernesto Rodrigues and Nuno Torres, Brecht. Hopefully, these musicians, and scenes, will deepen their collaborations now that they have found each other. For now, however, it is good to catch it at one of its beginnings, in its curious (and, I should mention, entirely acoustic) fits and starts. Nick Ostrum (The Squid's Ear)